Z uśmiechem myślę do przedszkola

Bez wątpienia pobyt dziecka w przedszkolu ma korzystny wpływ na jego rozwój, sprzyja poznawaniu i rozumieniu otaczającego go świata. Jest również pierwszym krokiem do samodzielności dziecka.
Przekroczenie progu przedszkola stanowi istotny przełom w życiu dziecka, mający wpływ na dalsze jego życie i edukację. Dla wielu maluchów przekroczenie progu przedszkola to czas pierwszego, dłuższego rozstania z matką, pierwszy kontakt z grupą społeczną, grupą rówieśniczą, a także zmiana dotychczasowego trybu życia. 
Wejście w kolejny etap rozwoju dzieci jest momentem trudnym do przejścia dla rodziców i ich pociech. Często wiąże się ze stresem dziecka i całej jego rodziny. Czasami  nawet rozmowa o przedszkolu może stanowi źródło  przykrych doznań emocjonalnych, co w efekcie utrudnia adaptację do nowych warunków. Dzieci odczuwają lęk przed tym co nieznane, a w przedszkolu czekają na nie nieznani ludzie, obce dzieci, nowe miejsca. Nowe warunki wzbudzają niepokój, niepewność. Każde dziecko posiada swój własny poziom  zdolności przystosowawczych, jedne z nich zmiany akceptują łatwiej, inne trudniej.
 
Akceptacja przez dzieci nowej rzeczywistości zależy 
od akceptacji i pozytywnego nastawienia rodziców!!!
 
Rady dla rodziców: ,,Z uśmiechem idę do przedszkola” czyli w jaki sposób dobrze przygotować dziecko do przedszkola.
 
 
ZANIM ROZPOCZNIE SIĘ ROK SZKOLNY…
1. Zadbaj o budowanie klimatu akceptacji i pozytywnego nastawienia do przedszkola.
Najważniejszą sprawą, rzutującą znacząco na powodzenie procesu adaptacji jest nastawienie osób dorosłych. Maluszek słuchając rozmów rodziców dotyczących przedszkola buduje swój obraz tego miejsca oraz tego, jak sobie w nim poradzi. Sprzyjające adaptacji jest myślenie, że pójście do przedszkola to kolejny etap życia dziecka, w którym będzie ono mieć szansę rozwijać nie tylko swoje umiejętności społeczne oraz samodzielność, ale też pozna wiele ciekawych sposobów poznawania świata i spędzania czasu. To pozwala dziecku zmierzyć się z nowymi wyzwaniami z poczuciem dumy, że już jest przedszkolakiem. Wzmacnia w nim pozytywną energię i ciekawość, cechy będące motorem rozwoju dzieci. Z takim nastawieniem dużo łatwiej odnaleźć się w nowym miejscu.
2. Oswajaj dziecko z przedszkolem.
Można to robić na różne sposoby. Dzieci uwielbiają słuchać, jak to było gdy ich rodzice byli w dziećmi. Być może kiedyś chodzili do przedszkola i przeżywali tam różne przygody. Teraz można je sobie poprzypominać. Oczywiście opowiadamy tylko te historie, który były pozytywne, albo przynajmniej miały dobre zakończenie! Pomocne jest czytanie dziecku książeczek czy też oglądanie z nim bajek, których akcja toczy się w przedszkolu. Maluch dowiaduje się z nich w naturalny sposób, o obowiązujących tam różnych zwyczajach i zasadach. Potem można bawić się w przedszkole – wykorzystując do tego ulubione maskotki, lalki czy pojazdy. Dobrze jest wcześniej zapoznać dziecko z budynkiem, przedszkolnym placem zabaw, drogą do przedszkola. Bardzo dobrym pomysłem są Dni Otwarte, organizowane przez przedszkola. Pozwalają dziecku (i rodzicom) poznać budynek od środka, obejrzeć sale ( z mnóstwem zabawek), łazienki, szatnie. No i zaznajomić się z Paniami.
3. Wdrażaj do samoobsługi.
Pierwszy rok pobytu w przedszkolu jest czasem na doskonalenie umiejętności samoobsługowych, jednak ich nauka powinna być wcześniej wprowadzona w domu. Dobrze gdy przedszkolak je samodzielnie, umie posługiwać się łyżką i widelcem, potrafi umyć rączki, korzystać z toalety, czy też porządkować zabawki. Ma to znaczenie nie tylko dla organizacji przedszkola, ale przede wszystkim dla samego dziecka. W okresie około 3 roku życia zaczyna ujawniać się potrzeba „bycia takim jak inni”, i takie dopasowanie się do grupy pod względem radzenia sobie z czynnościami samoobsługowymi, ułatwia proces adaptacji.
4. Organizuj kontakty z innymi dziećmi.
Przebywanie w grupie, dla wielu trzylatków jest nowym doświadczeniem, wymagającym umiejętności przystosowania się do gwaru, hałasu, szybko zmieniających się sytuacji oraz obowiązujących reguł, często nieco odmiennych od tych istniejących w domu. Łatwiej jest zaakceptować je dzieciom, które wcześniej miały okazję ćwiczyć takie zachowania jak zapoznawanie się, dzielenie się zabawkami, czekanie na swoją kolej, współdziałanie w zabawie. Dlatego warto zadbać, aby kontaktów z innymi dziećmi było jak najwięcej – można zapraszać do domu dzieci znajomych czy sąsiadów oraz rewanżować się rewizytą, regularnie odwiedzać z dziećmi place i sale zabaw.
5. Zorganizuj dzień w sposób zbliżony do planu przedszkola.
W każdym przedszkolu porządek dnia jest ściśle określony: stałe pory posiłków, czas na zabawę, spacer, odpoczynek po obiedzie (leżakowanie lub słuchanie bajek). Łatwiej będzie do tego przyzwyczaić się dziecku, które w domu ma podobnie zorganizowany dzień.
6. Przyzwyczajaj dziecko stopniowo do rozłąki.
Rozstania z rodzicami łatwiej akceptują dzieci, które mają w tym zakresie pewien trening. Rozumieją, że zniknięcie rodzica z pola widzenia nie jest na zawsze, a zabawa pod opieką babci czy cioci też sprawia frajdę.
 
W wielkim skrócie!!!
 
1. Pamiętaj o pozytywnym nastawieniu!!! Staraj się nie okazywać swojego niepokoju.
2. Zapoznaj dziecko z przedszkolem, spaceruj z dzieckiem wokół przedszkola, oglądaj ogród.
3. Rozmawiaj o przedszkolu ze znajomym dzieckiem, które lubi chodzić do przedszkola.
4. Pozytywnie opowiadaj dziecku o tym, jak to było jak Ty chodziłeś do przedszkola.
5. Czytaj dziecku opowiadania, których bohaterowie chodzą do przedszkola.
6. Uświadamiaj dziecku zalety przedszkola: wielu kolegów, nowe zabawki, wspaniałe zabawy itp.
7. Wspólnie z dzieckiem wybierz się na zakupy po przedszkolne kapcie, worek.
8. Ćwicz z dzieckiem czynności samoobsługowe tj.  jedzenie, gryzienie, ubieranie samodzielne korzystanie z toalety, mycie rąk, wycieranie noska itp.
9. W początkowym okresie dobrze jest odbierać dziecko wcześniej,
dziecko ma inne poczucie czasu i okres przebywania poza domem wdaje mu się bardzo długi.
10. Nigdy nie strasz dziecka przedszkolem.
11. Stosuj w przedszkolu krótkie pożegnanie. Kiedy je przedłużasz, dzieci cierpią dłużej.
12. Pozwól dziecku zabrać cząstkę domu do przedszkola (np. przytulankę).
13. Przygotuj dziecku wygodny strój do samodzielnego ubierania się, który można pobrudzić pastelami czy farbami.
14. Jeżeli rozstania są trudne, lepiej przez pierwsze dni zaangażować tatę w odprowadzanie dziecka. Mężczyźni częściej mają bardziej zadaniowe, a mniej emocjonalne podejście do radzenia sobie w takich sytuacjach
 
A po powrocie:
 
1. Zarezerwuj swój czas, po powrocie dziecka do domu, tylko dla niego. Po to by się poprzytulać, posłuchać opowieści jak spędziło dzień, trochę się z nim pobawić. Sprawy domowe mogą chwilę poczekać. Unikaj nadmiernego wypytywania o szczegóły, zwłaszcza w sposób sugerujący trudności („płakałeś?; tęskniłeś za mamusią?; nie byłeś głodny?”).
2. Bardzo ważna jest również dobra współpraca między rodzicami a nauczycielkami, oparta na wzajemnym zaufaniu. Dziecko łatwiej zaakceptuje swoja nową Panią, gdy widzi rodzica w dobrej, otwartej relacji z nią. Sprzyja to również wymianie informacji dotyczących dziecka, dzięki czemu nauczyciel ma możliwość lepszego rozeznania jego potrzeb czy też skuteczniejszego reagowania.
 
 
Szanowni Rodzice !
 
Zachęcamy Państwa do skompletowania dziecku odzieży wygodnej, przewiewnej i łatwej do ubierania przez samo dziecko:
 
 spodnie, spódniczki na gumkę nie za ciasną, nie za luźną,
 buty wyjściowe łatwe do zakładania, zapinane na „rzepy” lub sznurowane, (nie śliskie),
 ubieramy dziecko na „cebulkę” czyli warstwowo, taki sposób ubierania  zabezpiecza przed przegrzaniem lub zziębnięciem,
 kupujemy kapcie na gumowej podeszwie, zakryte, nie sznurowane, na „rzepy”, oznakowane inicjałami dziecka,
 nakrycie głowy: w okresie letnim – kapelusik, chusteczka dla dziewczynki, dla chłopca – czapka z daszkiem, w zimie obowiązkowo – czapki.
 piżamka wciągana, podpisana imieniem i nazwiskiem dziecka,
 zapasowe: majteczki, koszulka, rajstopki, które będą przechowywane na półeczce dziecka  w szatni i wykorzystywane, gdy zajdzie taka potrzeba,
 należy zwrócić uwagę na sprawność suwaków w kurtkach dziecięcych. Dzieci nie potrafią same ich naprawić, nauczycielki pomagają, ale robią to kosztem nie zwracania uwagi na inne dzieci. Dzieci nauczą się szybko je zapinać i rozpinać, ale muszą być one sprawne.
 powyższe uwagi wypływają z troski o dzieci, dbania o ich bezpieczeństwo. Mam nadzieję, że będą one Państwu pomocne.